13 desember: Carol Ann Duffy

 

Det er advent og eg har lyst til å lage ein litterær adventskalender i år. Kvar dag, fram til 24. desember, vil eg presentere ein forfattar, ein kort tekst eller eit sitat som kanskje kan vere av interesse for fleire enn meg.

Dagens dikt er skrive av skotske Carol Ann Duffy (f. 1955) og henta frå samlinga Korte dagar, endelause netter. Boka er eit leseeksemplar eg har fått frå Samlaget, ei sterk samling med sceniske dikt om ulike faser i livet.

Nær

Lås døra. I vår natts mørke ferd
står to barndommar i hjørnet av soverommet
og følgjer med på korleis vi plukkar kvarandre i bitar
for å stire på hjarta våre. Eg høyrer ei historie
fortald i søvne i eit tapt tonefall. Du kjenner orda.

Kle av deg. Ein koffert fullpakka med løyndommar
sprekk i skapet ved foten av senga.
Kle på deg att. Kle av deg. Du eig meg som ei teikning,
utviska, fagelagd, utan tittel, signert av tunga di.
Namnet på eit land skrive med raudt i handflata mi,

uleseleg. Eg fortel meg sjølv kvar eg bur nå,
men du kjem tett innpå heilt til eg skjelv, heimlaus,
lenger enn det. Ein mynt fell ned frå nattbordet,
snurrar rundt krone og mynt. Korleis i helvete
kan eg vinne. Korleis kan eg tape. Sei det ein gong til.

Kjærleik gir ikkje opp. Han får eit leigd rom til å dirre
av klokkers medynk, ein sigarett til å røyke seg sjølv
ved sida av eit fullt vinglas, tida til å pine seg
ut i rommet, rommet vil ikkje ha meir prat. Nå
har han meg der eg vil ha meg, nå du, gjer det du.

Sløkk lyset. År står utanfor på gata
og ser opp mot eit opent vindauge, svart som munnen vår
der han støyter ut sin umelodiøse song. Våre eigne gjenferd,
bak oss og framfor oss, trengde saman i ein spegel, blinde,
leande og gråtande. Dei veit kven vi er.